Per 1 juli 2025 voert de Belastingdienst twee wijzigingen door in het buitengerechtelijke kwijtscheldingsbeleid voor belastingschuldigen. Deze aanpassingen zijn bedoeld om enerzijds te voorkomen dat financieel gezonde bedrijven onnodig failliet gaan, en anderzijds om maatwerk te kunnen bieden aan ondernemers met coronaschulden

De volgende wijzigingen worden doorgevoerd.

 

Verduidelijking van de definitie van ‘dwangcrediteur’

In artikel 26.3.8 van de Leidraad Invordering 2008 wordt verduidelijkt wanneer de Belastingdienst een crediteur als dwangcrediteur kan aanmerken. Een crediteur wordt als zodanig beschouwd indien de belastingschuldige aannemelijk maakt dat:

• 1) deze crediteur niet bereid is om mee te werken aan een saneringsakkoord; en
• 2) dat voortzetting van de onderneming zonder deze crediteur in gevaar komt.

Daarnaast wordt in artikel 26.3.8. de term ‘leverancier’ vervangen door ‘handelscrediteur’. Dit is belangrijk omdat dwangcrediteuren een uitzonderingspositie genieten. De Belastingdienst heeft als uitgangspunt dat hij alleen instemt met een sanering als alle crediteuren meewerken aan een kwijtschelding. Indien sprake is van een dwangcrediteur, kan deze buiten het akkoord worden gehouden. Dat maakt de definitie van dwangcrediteur enorm relevant.

 

Verruiming van de aflossingsperiode van het saneringsakkoord

In het huidige artikel 26.3.9. van de Leidraad Invordering 2008 staat dat betaling van het aangeboden bedrag in het kader van een saneringsakkoord in beginsel zonder uitstel plaatsvindt. De Belastingdienst kan echter toestaan dat het bedrag in termijnen wordt betaald. Het uitgangspunt is hierbij dat het aangeboden bedrag binnen twaalf maanden wordt voldaan.

In het nieuwe artikel 26.3.9. komt deze maximumtermijn te vervallen. Er wordt opgenomen dat de mogelijkheid bestaat dat de Ontvanger kan instemmen met een akkoord waarbij de aflossingsperiode meer dan twaalf maanden bedraagt, mits:

• 1) de belastingschuldige aannemelijk maakt dat hij het bedrag van het saneringsakkoord niet binnen twaalf maandelijks termijnen kan voldoen; en
• 2) nakoming van het akkoord voldoende is gewaarborgd.

 

Conclusie

De wijzigingen in het saneringsbeleid bieden meer duidelijkheid en flexibiliteit voor ondernemingen in financiële moeilijkheden. Door de definitie van ‘dwangcrediteur’ te verduidelijken en de aflossingsperiode van saneringsakkoorden te verruimen, speelt de Belastingdienst beter in op de realiteit van ondernemers met complexe schuldenposities. Dit beleid draagt bij aan het voorkomen van onnodige faillissementen en maakt meer maatwerk mogelijk. Heeft u vragen, neem dan contact met ons op.